سلام

1. نمایشگاه کتاب امسال اتفاق خوبی بود؛ به طور اتفاقی کتابی رو از سید احمد حسینی دیدم با عنوان "غزل روزگار ما"؛ کتابی که نشر نیماژ منتشر کرده بود. لیست شعرای مجموعه رو که نگاه می کردم، دیدن نام ام بین شعرای خوب سرزمین ام حس خوبی رو برام بوجود آورد. سید احمد حسینی این مجموعه رو با سلیقه خودش از آثار شعرای معاصر و با فراخوان و اجازه قبلی گردآوری کرده و زحمت بسیاری کشیده؛ از این عزیز تشکر می کنم.

دو غزل از من انتخاب شده بود:

2. سایه های برزخی خیمه زده بر خاطرات زیر خاکستر، روح آدمی رو مثل گونی کنفی که تار و پودش رو بکشی، از هستی ساقط می کنه؛

سعدی علیه الرحمه روح بزرگی داشته و الگوی خوب و قشنگیه وقتی که مظلومانه از زیر خاکستر دلش شعله ای زبانه می کشه و می گه:

« مرا به هیچ بدادی و من هنوز برآنم، که از وجود تو مویی به عالمی نفروشم»...

تو این دوره زمونه هم «به هیچ دهندگان» کم نیستن؛ اما نمی دونم روح های بزرگی مثل سعدی هنوز پیدا می شن یا نه.

3. شعر روح آدم رو سیخونک می زنه؛ سیقل می ده؛ حساس و منعطف می کنه؛ اما انسان رو آسیب پذیر می کنه؛ شاید یکی از بزرگترین آفت های شاعر بودن همین آسیب پذیری باشه که ممکنه طبع خالصانه و لطیف شاعر، مورد طمع قراربگیره. به همین دلیل، لازمه که گاه گاهی از فضای شاعری دور شد و حتی عمدا خزان کرد و صدای وحی طبع رو نشنیده گرفت؛ کمی رمان و تاریخ خوندن کمک خوبی می تونه باشه.

4. و آخر اینکه توی دنیا یه چیزایی هست که شیء و جسم رو استحاله می کنه و دیده می شه؛ و یه چیزایی هم هست که روان انسان رو استحاله می کنه و ... .